அன்புள்ள அம்மாவுக்கு..!

அன்புள்ள அம்மாவுக்கு.. 

ஜாக்கி எழுதிக் கொள்வது...!

உனக்கு இன்னைக்கு திவசம். நீ எங்களையெல்லாம விட்டுப் போயி எப்படியும்  பதினைஞ்சு வருசத்துக்கு மேல இருக்கும். நான் சொன்ன கணக்கு தப்பாக்கூட இருக்கலாம்.. கிருஷ்ணர் சொன்னதுபோல நான் மறந்தால் அல்லவா, உன்னை நினைப்பதற்கு.. ஆனாலும் அம்மா.. இன்று உனக்கு திவசம்.

உன்னை ஞாபகப்படுத்தும் கணங்கள் நிறைய. நினைத்துப் பார்க்கும் நினைவுகளில் உன் நினைவுகள் என்றும் எனக்கு இனிமையானவைதான்.

படிக்காத அப்பா. பியூசி படித்த நீ. அதனால் உனக்கு கல்வியின் அருமை தெரிந்திருக்கிறது. அதனால்தான் ரேஷன் அரிசி சாப்பிட்டாலும், மதியம் சத்துணவு சாப்பிட்டாலும் எங்களைப் பள்ளிக்கு அனுப்பிய பரோபகாரி நீ. ஐந்து பிள்ளைகளும் ஒரு சேர பள்ளிக்கு அனுப்புவது என்பது எவ்வளவு பெரிய இம்சை என்பதை இன்றைய சென்னையில் நானும் என் மனைவியும் வேலைக்கு கிளம்பும்போதுதான் உணர்கின்றோம். 

எல்லோருடைய தேவைகளையும் நிறைவேற்றி தினமும் எங்களை பள்ளிக்கு அனுப்பியது ஒரு இமாலய சாதனைதான்….இப்போதுகூட அப்பா சில நேரங்களில் எரிச்சல் ஏற்படுத்துவது போல பேசினாலும்.. எங்கள் ஐந்து பேரையும் பக்கத்து வீட்டுக்கு போய் தலை சொறிந்து எந்தக் காலத்திலும் ஒரு டம்ளர் சர்க்கரை கேட்க வைத்ததில்லை. அதனால்தான் அப்பாவின் பேச்சுகளை நிறைய சகித்துக்கொள்ள வேண்டியதாக இருக்கின்றது.

அப்பாவின் சொற்ப சம்பளத்தில் அடுத்த வீட்டு வாசப்படிக்கு அனுப்பாமல் எங்களை படிக்க வைத்து ஆளாக்கியவள் நீ…

ரகுமான் பாடிய வந்தேமாதரம் பாட்டில் அந்த பாடலை எப்போது கேட்கத்  தோன்றினாலும் என்னை மார்போடு அணைத்தாய். என்னை ஆளாக்கி வளர்த்தாய். சுகவாழ்வொன்று கொடுத்தாய். பச்சை வயல்களை பரிசளித்தாய். பொங்கும் இன்பம் எங்கும் தந்தாய் என்று பாரதத் தாயைப்  பற்றி உருகுவதாய் அந்த பாடல் இருந்தாலும்… எனக்கு அந்த வரிகள் உன்னைத்தான் நினைவுபடுத்தும். கண்களில் நீர் கொள்ள செய்யும்.

என்னைப் போல் மக்கு பிள்ளையை பெற்று நீ வருந்தாத நாள் இல்லை. என்னைப் பொறுத்தவரை விளையாட்டில், டிவியில் இருந்த ஆர்வம் படிப்பில் சுத்தமாக இல்லை. அதில் உனக்குத்தான் எவ்வளவு வருத்தம்? அதைப் பற்றி கிளிப் பிள்ளைக்கு சொல்வது போல தினமும் எனக்கு வகுப்பெடுப்பாய்..!

ஒரு பிள்ளை வளர சர்வநிச்சயமாய் சூழ்நிலை ஒரு முக்கிய பங்கு வகிக்க வேண்டும் என்று நினைத்து, என் வயதில் என்னைச் சுற்றியிருக்கும் அத்தனை பசங்களும் கோலியும், கோட்டியும் விளையாடி படிப்பில் ஆர்வம் இல்லாமல் இருக்க… நான் உருப்பட வேண்டும் என்று கனவு கண்டவள்  நீ…!

நீ அப்பாவிடம் சொன்னாய் "அவனை ஹாஸ்டலில் சேர்த்து விடுங்கள் "என்று! ஒரே பிள்ளை.. உனக்கு நான்தான் ராசா… உனக்கு நான்தான் உலகம்… என் அருகாமை உனக்கு மிக முக்கியம். என் உடல் வெப்பம் அறியாது நீ ஒரு நாளும் உறங்கியது இல்லை…. என் மீதான வருத்தம் நான் படிக்கவில்லை என்பது ஒன்றுதான்.

நான் ஒண்ணாவது படிக்கும்போது பாப்பாத்தி டீச்சரிடம் டியூஷன் சேர்த்துவிட்டாய். ஏ பி சி தப்பாக எழுத, அன்று மாலை என்னை டியூஷனில் இருந்து அழைத்து போக வந்தபோது என் கல்வி நிலை குறித்து பப்பாத்தி டீச்சரிடம் கவலை கொண்டாய். அப்போது டீச்சர் சொன்னது இன்றைக்கும் எனக்கு நினைவில் இருக்கின்றது.

"ஏம்மா ஜெயா.. உன் புள்ளை என்ன ஐ.ஏ.எஸ். எக்சாமா எழுதிட்டான்.? இப்படி வருத்தப்படுற…! இப்பத்தானே ஒண்ணாவது படிக்கிறான்…" என்று டீச்சர் உன்னைச் சமாதானபடுத்தியது எனக்கு இன்றும் என் ஞாபக அடுக்குகளில்….

அம்மா இப்போது இருக்கும் பல அம்மாக்கள்.. எல்.கே.ஜி. படிக்கும்போதே கவலை ஆகின்றார்கள்… என்ன செய்ய?

அம்மா, அப்பா எப்போது என் படிப்பை நக்கல் விட்டாலும் களவானி சரண்யா போல் "ஆனி போய் ஆவணி வந்தா அவன் டாப்புல வருவான்" என்று சொல்வது போலவே என்னை அப்பாவிடம் விட்டுக் கொடுக்காமல் வாதாடுவாய்….உனக்கு தெரியும் நான் ஒன்றும் அப்படியொரு  புத்திசாலி பிள்ளை இல்லையென்று…! இருந்தாலும் நான் பெத்தது இந்த சமுகத்துல ஒரு ஓப்ளஸ் கேஸா இருக்கக்  கூடாது என்று பயங்கரமாக பகீங்கரப் பிரயாத்தனம் செய்து என்னை முன்னேற்ற  வேண்டும் என்று பாடுபடுவாய்….

எனக்கு நீ கணக்கு சொல்லிக் கொடுத்த கதையை நினைத்தால் இன்றும் எனக்கு சிரிப்பு வருகிறது…. தாயம், ஏழுகாய், புளியாங்கொட்டை என்று எது விளையாட ஆரம்பித்தாலும் அதில் எனக்கு கணக்கு சொல்லித் தந்தாய்.. இன்னமும் எனக்கு 4-ம், 3-ம் ஏழு என்று சட்டென எனக்குச் சொல்ல வராது. "ஏழ மனசுல வச்சிக்க. அதுல 3 கழி.. மிச்சம் இப்ப எத்தனை?" என்று கேள்வி கேட்டு என் உயிரை வாங்குவாய்..!

இது கூட பராவாயில்லை.. அப்ப பிரிட்டானியா கம்பெனி பிஸ்கட்டில் குருவி, யானை, காக்கா போன்ற உருவங்களில் பிஸ்கெட் விற்கும்.. இப்போதும் அது வருகின்றது என்று நான் நினைக்கின்றேன்… அதில்கூட உன்கிட்ட "பத்து யானை பொம்மை இருக்கு. அதுல அம்மா 4 எடுத்துகிட்டா ,உன்கிட்ட எத்தனை மிச்சம் இருக்கு..?" என்று நீ எனக்கு கணக்கு சொல்லி கொடுக்க முயற்சிக்க… "கொடுத்த பத்துல இந்தச் சனியன் 4 எடுத்துக்கிச்சி… அது நமக்கு கெடைக்குமா? இல்லை இவளே தின்னுருவாளோ..?" என்று என் மனதில் கேள்வி போய் கொண்டு இருக்கும்… அப்புறம் எப்படி பதில் வரும்…..?

"கண்ணுக்கு எதிர பத்துல 4 எடுத்துக்கிட்டா மிச்ச பிஸ்கெட்டை எண்ணி ஏழுன்னு சொல்லத் தெரியலை.." என்று வருத்தபடுவாய்.. பக்கத்தில் இருக்கும் அடுப்பு எறிய வைக்கும் சவுக்கு மிளாரில் என் உடம்பில் புகுந்து விளையாடுவாய்… எட்டாவது படித்து விட்டு கம்மியம்பேட்டை செயிண்ட் ஜோசப்பில் என்னை சேர்க்கின்றாய்…..

நான் ஆறு, எழு, எட்டு வகுப்புகளில் நான் பாடம் படிக்கவில்லை. பள்ளியை அப்போதுதான் கட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்..,நாங்கள் பெரிய பையன்களாக இருந்த காரணத்தால் ஓடு எடுக்கவும்,  மண் சுமக்கவும் பயன்படுத்தப்பட்டோம்.

ஒன்பதாம் வகுப்பு… புதிய வகுப்பு சூழல் என்னைவிட எல்லோரும் கெட்டிக்காரர்கள் ஆக இருக்கிறார்கள். அல்ஜீப்ராவை அப்போதுதான் கேள்விப்படுகின்றேன்… அல்ஜீப்ரா கண்டுபிடித்த பொறுக்கியை ஓட ஓட விரட்டி மூஞ்சில் குத்த வேண்டும் என்ற வெறி. ஒன்பதாம் வகுப்பையே  அடுத்த வருடமும் படிக்க சொல்லிவிட்டார்கள். பெரிய அசிங்கம்.. ஆனால் என்னைவிட அதிகம் வெளியே தலைகாட்ட அசிங்கபட்டவள் நீ.

பத்தாவது போனேன்… அதாவது நான் பத்தாவது பாஸ் பண்ண வேண்டும் என்று என் மீது நம்பிக்கை வைத்தாய்…. முத்துக்குமாரசாமி வாத்தியாரிடம் டியூஷனை வைத்தாய்…..ரிசல்ட் வந்தது… 500க்கு 277. நான் வருத்தபட்டேன்.. என்னோடு படித்த என் நண்பன் 300க்கு மேல். ஆனால் நீ ஆனந்த கூத்தாடினாய்.

அப்படியே பதினோராம் வகுப்பு பி குருப்… ஒரு எழவும் புரியவில்லை… படிப்பில் அர்வம் குறைந்தது.. நம்ம வீட்டுச் சூழல்.. வேலைக்குப் போக தீர்மானித்தேன்…..பதினோராம் வகுப்பு பாஸ் செய்து சர்டிபிகேட் உடன் வீடு வந்தேன்…

அப்புறம் நிறைய டிராவல் ஆகி ஒரு கட்டத்தில் கல்லுரியில் வேலை   செய்யும்போது மீண்டும் படிக்கும் ஆர்வம் துளிர்விட்டது… அப்போதும் உன்னைதான் நினைத்துக்கொண்டு அஞ்சல் வழியில் பி.ஏ. படித்தேன்… இப்போது எம்.ஏ. படித்து எந்த அரியர்ஸும் இல்லாமல் பாஸ் செய்து விட்டேன்.

மற்றவர்களுக்கு அது எழு கழுதை வயதில் எம்.ஏ. ஆனால் இது எனக்கு எப்படிப்பட்ட விஷயம் என்பதைவிட, உனக்கு அது எத்தகைய சந்தோஷம் என்று எனக்குத்தான் தெரியும்.. நம் பரம்பரையில் உன் பையன்தான் முதல் மாஸ்டர் டிகிரி. இந்தப் பெருமை உனக்கு போதும்மா..!

வெள்ளிக்கிழமைதான் யூனிவர்சிட்டியில் இருந்து சர்ட்டிபிகேட் வந்தது… அதனை கையில் வாங்கியபோது என் கண்ணில் ஆனந்த கண்ணீர்… அப்ப நான் உன்னைத்தான்டி நினைச்சிக்கிட்டேன்….. சனியனே.. அல்பாயிசில் போய்த் தொலைஞ்சவளே…. நீ  மட்டும் இருந்து இருந்தா…?

உன் மருமகளை டிவி பார்க்க வச்சிப்புட்டு, நாம ரெண்டு பேரும் பைக்கில் ஜாலியா மெரினா பீச்சுக்கு போய், அப்படியே எக்ஸ்பிரஸ் மாலின் பிரம்மாண்டத்தை காட்டிட்டு அப்படியே இரண்டு சிக்கன் பிரைட் ரைஸ் சாப்பிட்டுவிட்டு, அங்கு வரும் பெண்களின் உடை மாற்றத்தை பார்த்து நீ அதிசயித்துவிட்டு, வீட்டில் வண்டி நிறுத்தும்போது ஏதோ பேசியபடி வந்து அப்படியே நெற்றியில் பத்தாவது பாஸ் செய்த போது ஒரு முத்தம் கொடுத்தாயே… அது போல் நிச்சயம் இப்போதும் எனக்குக் கொடுத்து இருப்பாய்….!

ஆனாலும் அந்த சர்ட்டிபிகேட் என் கையில் வந்த போது, நான் நீ எனக்கு முத்தம் கொடுப்பதாய் நினைத்துக்கொண்டேன்.. நெற்றியில் எச்சில் ஈரத்தை நான் உணர்ந்தேன்…..

அம்மா... நான் இன்னும் பெரிதாய் எதையும் சாதிக்கவில்லை… இன்னும் என் தேடல் ஓடிக் கொண்டே இருக்கின்றது…என் வாட்டத்தைப் போக்கி, ஓட்டத்தைத் துரிதப்படுத்தி எனக்கு நிச்சயம் நல்வழி காட்டுவாய் என்ற நம்பிக்கையுடன்..

எப்போதும் அப்பாவுக்கு நான் மக்குப் புள்ளை…

உனக்கு நான் தனுசு ராஜா….

பிரியங்களுடன்

உனது மகன்

தனசேகரன் (எ) ஜாக்கிசேகர்