கர்மவீரர் காமராஜர் அவர்களே, நீங்கள் இருக்கும் திசைக்கு ஒரு கும்பிடு...

 

இன்றைய பிள்ளைகள் பள்ளிக்கு போவதையும், அவர்கள் பள்ளிக்கு கிளம்புவதையும் பார்க்கும் போது எனக்கு வியப்பாக இருக்கின்றது...

அதுவும் சென்னை போன்ற பெருநகரங்களில் அப்பார்ட்மென்ட் வாழ்க்கையில் இவைகளை பார்க்கும் போது நான்  என் இளமைகாலங்களில் இழந்து போனவை ஏராளம் என்பது உண்மை...

பிள்ளை பள்ளிக்கு கிளம்பும போது சிப்பர் என்று ஒரு சமாச்சாத்தில் தண்ணீர் நிரப்பி கொடுக்கின்றார்கள்..சாப்பாடுக்கு தனி டப்பர் வேர்...காஸ்ட்லியான புத்தகப்பை... ஆனால்  நான் பள்ளிக்கு போன அந்த நாளை நினைத்துப்பார்க்கின்றேன்.

ஒரு ஜோல்னா பை.. அதில் ஒரு சிலேட்டு, ஒரு அட்டை, ஒரு 1431 பயோரியா  பல்ப்பொடி டப்பாவில் சில பலப்பங்கள்.. எதை மறந்தாலும் மறக்காமல் அனிச்சைசெயலாய் மதிய உணவுக்கு நெளிந்து போன ஒரு எவர்சில்வர் தட்டு இப்படித்தான் பள்ளிக்கு நான் போய் இருக்கின்றேன்..

மதிய உணவை பள்ளியில்தான் சாப்பிட்டு இருக்கின்றோம்...

இப்போது போல் அப்பபோது எல்லாம் பள்ளிகளில் சமைத்து போட மாட்டார்கள்... பள்ளியில் சத்துணவு சமையல் கூடம் என்று ஒரு சாமாச்சாரம் என்பது அப்போது இல்லை...

ஒரு மஞ்சள் கலர் மேட்டேடர் வேன் ஒன்று வரும் அதில் கருப்பு கலர் டிரம்மில் தான்  சாப்பாடு வரும்.. அந்த மஞ்சள்வேன் ஒரு நாளும் சரியான நேரத்துக்கு வந்தது இல்லை... அதில் கோதுமை உப்புமா பிரதானமாக இருக்கும்.... சில நேரங்களில் அந்த  உப்புமா வாயில் வைக்க முடியாது...

கடலூரில் அக்கிள் நாயிடு தெருவும் போடிசெட்டி தெருவும் இணையும் முக்கில் நான் படித்த ராமகிருஷ்ணா உதவிபெறும்நடுநிலைப்பள்ளி இன்றும் தன் முகம் மாற்றிக்கொண்டு இருக்கின்றது...

அந்த வேன்  போடிசெட்டிதெருவில் இருந்துதான் வரும்... ஒரு சில நேரங்களில், அந்த வேன் மதியம் இரண்டு பிரியட் கழித்து கூட வரும்...மதிய சாப்பாட்டை  மதியம் மூன்று மணிக்கு மேல் சாப்பிட்டு இருக்கின்றோம்...

மதிய உணவு சாப்பிடும் பிள்ளைகளுக்கு இப்போதுதான் வேன் வந்து இருக்கின்றது  அதனால் போய் சாப்பிட்டு விட்டு வரவும் என்று  ஆசிரியர் சொல்லும் போது.. எல்லா பிள்ளைகளும் பாடம் படிக்கும் போது, மதிய உணவு சாப்பிடும் நாங்கள் ஜொல்னா பையில் இருந்து அந்த நெளிந்து போன எவர்சில்வர் தட்டை எடுத்து செல்வோம்... முக்கியமாக நான் படித்தது  எட்டாம் வகுப்புவரை கோ எஜிகேஷன் பள்ளி... பெண் பிள்ளைகள் எதிரில் தட்டு எடுத்து சாப்பிட போகும் போது வெட்கம் எங்களை பிடுங்கி தின்னும்......

சில நேரங்களில் பயங்கரமாக பசிக்கும்...எட்டாவது படிக்கும் பெரிய பசங்கள் அந்த மஞ்சள் மெட்டேடர் வேன் வருகைக்கு அந்த ரோட்டின் வளைவையே பார்த்துக்கொண்டு இருப்பார்கள்..எங்களுக்கு அந்த மஞசள்வேன்தான் சாப்பாடு போடும் அமுதசுரபி....

சில நேரங்களில்  கோதுமை உப்புமாவுக்கு பதில் சாம்பார் சாதம் வரும் அது மஞ்சளாக இருப்பதால் அது சம்பார் சாதம்,.. சில நேரங்களில் அந்த சாப்பாட்டில் புழு இருக்கும்.. அதுக்காக  சாப்பாட்டை அப்படியே வைத்து விட மாட்டோம்.... புழு இருக்கும் பகுதியை மட்டும் எடுத்து போட்டு விட்டு மிச்சத்தை சாப்பிடுவோம்...

அந்த மதிய சாப்பாடு வந்த கருப்பு டிரைம்மை சாப்பாடு போட்டு முடிந்தவுடன்  அதனை கழுவி வைக்க வேண்டும்... அதை கழுவ மாணவர்களிடம் ஒரு பெரிய போட்டியே நடக்கும்.. காரணம் அதில் ஒட்டி இருக்கும் உணவை கழுவும் முன் எடுத்து  சாப்பிடலாம் அல்லவா??? அதில் அரை பிளேட் அளவுக்கு உணவு இருக்கும்...

சில நேரங்களில் சாப்பாடு மிக குறைவாக வரும்... ஒரு கரண்டிக்கு மேல் சாப்பாடு கிடைக்காது... பாதி வயிற்றோடு வகுப்புக்கு போய் விடுவோம்.....மதியம் மூன்று மணிக்கு எல்லாம் பசி வயிற்றை பிடுங்கும்..

இன்று பல்வேறு நிலைகளை கடந்து மதியஉணவு நல்ல உணவாக கிடைக்கின்றது..எம்ஜிஆர்  அந்த திட்டத்தை விரிவு படுத்தினார்.. பள்ளிகளிலேயே சமையல் கூடங்கள் கட்டி அதிலேயே உணவை தயாரித்தார்கள்...மிக முக்கியமாக சாப்பாடு தனியாக மற்றும் சாம்பார் தனியாக ஊற்ற ஆரம்பித்தார்கள்.. அப்புறம் கலைஞர் ஆட்சியில் முட்டை ,வாழைப்பழம் என்று அந்த திட்டம் விரிவுபடுத்தபட்டது...

இன்று வசந் டிவியில் காமராஜர் பிறந்தநாளை முன்னிட்டு காமராஜர் படத்தை திரையிட்டார்கள்... காமராஜர் மதிய உணவை  எப்படி பள்ளிகளுக்கு அந்த திட்டத்தை எடுத்து வந்தார் என்று சில காட்சிகளை காட்டும போது என்னையறியாமல் என்  கண்கள் கலங்கி நெகிழ்ந்து போனேன்....

யாரோ ஒரு சிவகாமி என்ற புண்ணியவதி பெற்றெடுத்த காமராஜர் என்ற சுயநலமற்ற,  நல்ல எண்ணம் கொண்ட ஒரு தமிழக முதல்வர் எடுத்த சீரிய முயற்சியில் எங்களை போன்ற ஏழை பிள்ளைகள்  படிக்க காரணமாய் இருந்த காமராஜர் ஜயாவே உங்களுக்கு ஏழேழு ஜென்மத்துக்கு எனது சிரம் தாழ்ந்த வணக்கங்கள்...

சிலவேளைகளில் அளவுக்கு அதிகமாய் ஓட்டலில் உணவுகளை ஆர்டர்  செய்து விட்டால் கூச்சம் எல்லாம் படாமல் மிச்ச உணவை பார்சல் செய்ய சொல்லி, அந்த உணவை தெருவில் பசியோடு இருக்கும் யாராவது ஒரு வழிப்போக்கனுக்கோ,அல்லது யாராவது முதியவருக்கோ கொடுத்து விட்டு செல்லுவேன்.... காரணம் மதிய உணவை வரிசையில் நின்று வாங்கி பசியை போக்கிய அந்த வலி நிறைந்த வாழ்வை ஒரு போதும் மறக்க முடியாது...

காமராஜருக்கு போன தலைமுறை மட்டும் அல்ல இன்றைய  தலைமுறையும் கடமைபட்டு உள்ளது...

காமராஜர் ஜயா நீங்கள் எங்கும் நிறைந்து இருக்கும் எத்திசைக்கும் ஒரு கும்பிடு...

=======

 பிரியங்களுடன்
ஜாக்கிசேகர்.

(FOR THE WORLD YOU MIGHT BE JUST A PERSON, BUT FOR SOME PERSON YOU ARE THE WORLD)

EVER YOURS...